Artykuły

NASZ EKSPERT
Na pytania odpowiada 
dr n. wet. Michał Jank 
z Zakładu Dietetyki Wydziału Medycyny Weterynaryjnej SGGW 
w Warszawie

Czy mamy wpływ na długość życia naszego psa? Choć starość to nieuchronny i naturalny etap psiej egzystencji, to wiele zależy od nas.
Kiedy pies zaczyna się starzeć? Czy wielkość 
i rasa psa mają znaczenie?
Dzięki zdecydowanej poprawie warunków życia 
i jakości opieki weterynaryjnej, długość życia czworonogów uległa znacznemu wydłużeniu. Nadal jednak obowiązują pewne zasady – psy zaczynają się starzeć w 7 roku życia. Kryterium to uwzględnia wzrost częstości występowania przewlekłej niewydolności nerek. Śmiało można przyjąć, że ponieważ psy ras mniejszych żyją dłużej, to w późniejszym wieku zaczynają się starzeć. W przypadku ras dużych i olbrzymich (np. labrador lub dog) ten czas rozpoczyna się wcześniej – po ukończeniu 5 roku życia.

Jakie czynniki decydują o dobrym zdrowiu starszego psa?
Jest takie polskie przysłowie – „czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci”. Jeżeli zwierzę przez całe swoje życie miało dobrą opieką, było regularnie kontrolowane przez lekarza weterynarii i terminowo wykonywano wszelkie zabiegi profilaktyczne – powinno w dobrym zdrowiu dożyć podeszłego wieku. Nie można jednak wykluczyć występowania zaburzeń wrodzonych lub genetycznych, których objawy pojawiają się na starość. Szczególnie duże znaczenie mają czynniki wrodzone, ponieważ podobnie jak u ludzi, istnieją pewne zaburzenia rodzinne, które sprawiają, że np. psy 
z pewnych miotów lub pewnych linii hodowlanych są bardziej wrażliwe na cukrzycę, choroby oczu czy choroby stawów.

Jakie badania profilaktyczne należy wykonywać u seniorów?
Najważniejsze jest regularne (raz w roku, jeżeli pies nie choruje) badanie kliniczne wykonywane przez lekarza weterynarii. Dzięki temu można wcześniej zauważyć niepokojące objawy lub zaburzenia i zlecić badania dodatkowe np. laboratoryjne. Po otrzymaniu wyników lekarz weterynarii dokona ich interpretacji i w razie konieczności zaleci odpowiednie postępowanie.

Czy dieta może poprawić stan zdrowia psiego emeryta?
Dieta zawsze może poprawić stan zwierzęcia, którego choroba może być dietetycznie modyfikowana. Starszemu psu z zaćmą żadna dieta nie pomoże, ale w przypadku przewlekłej niewydolności nerek odpowiednie żywienie jest podstawą sukcesu terapeutycznego. Opiekunów będzie interesowało to, czy kontrolując składniki pokarmowe można zabezpieczyć psa przed chorobą. No cóż tutaj zdania są podzielone, ale na pewno jest to możliwe w przypadku chorób, które są wywoływane przez nieprawidłowe żywienie. Jednak w większości przypadków pierwotnych przyczyn, błędy dietetyczne mogą jedynie istniejące dolegliwości zaostrzać lub pogłębiać.

Jakie składniki powinno zawierać pożywienie dla seniorów?
Zapotrzebowanie energetyczne u psów starszych jest mniejsze, dochodzi do zmniejszenia aktywności, często obniża się wskaźnik podstawowej przemiany materii. Należy kontrolować kaloryczność pokarmów. Ważne jest ograniczenie w diecie zawartości fosforu i nieznacznie zawartości białka (chodzi tu o profilaktykę przewlekłej niewydolności nerek). Moim zdaniem, karma dla psów starszych powinna być nieco bogatsza w składniki biologicznie czynne, niż karma dla psów dorosłych, ponieważ osłabienie tempa metabolizmu może sprawiać, że wzrośnie zapotrzebowanie np. na kwasy tłuszczowe omega-3 i omega-6, L-karnitynę, aminokwasy egzogenne itp.

Czy starszy pies powinien jeść częściej?
Stary pies może jeść częściej, ale nie jest to konieczne, jeżeli jest zdrowy. Wszystko też zależy od tego, w jaki sposób był karmiony wcześniej. Jeżeli faktycznie jadł tylko raz, to zasadne jest rozłożenie dziennej dawki pokarmowej na dwie części w stosunku: 2/3 rano i 1/3 wieczorem. Ale jeżeli wcześniej jadł 2 lub 3 razy dziennie – to nie ma konieczności zwiększania częstotliwości do 4 czy 5 posiłków. Oczywiście zmianie może ulec forma posiłków – zamiast pokarmu suchego (karmy suchej), być może rozsądne będzie, wprowadzenie części pokarmu w postaci karmy wilgotnej (puszkowej lub domowej). W ten sposób wzrasta pośrednio ilość wody spożywana przez zwierzę.