Artykuły

Pomeranian potrzebuje bliskiego kontaktu ze swoim opiekunem. Jest doskonałym, czułym, czworonożnym domownikiem.

Dlaczego szpice miniaturowe noszą nazwę pomeranian?
Szpic pomorski wywodzi się od żyjącego w bardzo odległych czasach psa torfowego, który jest dalekim przodkiem nie tylko szpiców ale również wielu innych ras.
W Europie Północnej i Środkowej psy w typie szpica znane były od wieków i występowały w różnych wielkościach i umaszczeniach. Na terenie Pomorza hodowano psy średniej wielkości i one jako pierwsze zawędrowały do Anglii. Na wyspach hodowcy poszli w kierunku radykalnego zmniejszenia ich wzrostu i zwiększenia objętości sierści. Maleńkie, puszyste, ważące około 2 kilogramów pieski zrobiły tak zawrotną karierę, że Anglicy poczuli się twórcami rasy. Od miejsca pochodzenia nadali jej nazwę pomeranian.

Jakie są cechy charakteru tych psów?
Pomeraniany uwielbiają przebywać z opiekunem, dlatego będą nieszczęśliwe w pustym domu. Musimy jednak pamiętać o zapewnieniu psom wystarczającej ilości bodźców fizycznych i odpowiedniej stymulacji psychicznej. Potrzeba ruchu psa może być z powodzeniem zaspokojona przez zabawę w mieszkaniu. Szpice potrzebują uczucia, uwagi i odpowiedzialnego prowadzenia. Opiekun musi poświęcić psu sporo czasu na łagodne, lecz konsekwentne szkolenie, w innym wypadku pupil może stać się hałaśliwy i destrukcyjny. Niestety, podobnie jak wiele innych ras miniaturowych, również szpic często pada ofiarą tzw. syndromu małego psa. Pojawia się on wtedy, gdy zwierzęciu nie stawia się żadnych granic. W ten sposób pies zaczyna uważać siebie za lidera ludzkiego stada, pojawiają się również zaburzenia zachowania, takie jak lęk separacyjny, agresja i nerwowość. Pomeraniany są z natury łagodne i towarzyskie, dlatego harmonijnie współżyją z innymi zwierzętami domowymi i mogą mieszkać z małymi dziećmi.

Jak socjalizujecie szczenięta w hodowli?
Socjalizacja to proces polegający na prawidłowym zapoznaniu szczeniaka z otaczającym go światem. Dzień po dniu należy uczyć psa prawidłowych relacji z ludźmi oraz ze zwierzętami. Proces nauki należy zacząć jak najwcześniej. Krytyczna faza rozwoju emocjonalnego u psa przypada pomiędzy trzecim, a osiemnastym tygodniem życia. Podstawowym zadaniem każdego hodowcy jest na pierwszym etapie życia zwierzęcia, dostarczyć mu jak najwięcej pozytywnych doświadczeń i bodźców. Nasze szczenięta rodzą się i wychowują z nami w miejscu, w którym spędzamy większość wolnego czasu. Warto pokazać szczeniakowi kartony, styropian, folie, worki, butelki plastikowe oraz inne przedmioty codziennego użytku. Również rzeczy śliskie, matowe, metalowe, drewniane itd. Dzięki temu nie będą one dla psa zaskoczeniem i wielką niewiadomą. Szczeniak powinien móc powąchać te przedmioty i materiały, ale również wejść z nimi w interakcję. Nie chcemy psa lękliwego, więc musimy znieczulić go na hałasy. Socjalizacja szczeniaka z różnymi dźwiękami to najlepszy sposób, aby zapobiec problemom w przyszłości. Lepiej zrobić to od razu, niż czekać aż pies nagle wystraszy się nagłego odgłosu. Nasze maluchy są także w kontakcie z odwiedzającymi nas gośćmi.
Nie bronimy, aby inne osoby brały je na ręce.