Artykuły

Dogi niemieckie to postawne i eleganckie psy, w średniowieczu używane podczas łowów na wielu książęcych dworach. Aby dog był spokojny i zrównoważony, powinien być od szczeniaka wychowywany i szkolony.

Jaka jest historia rasy dog niemiecki?
Przodkami dzisiejszego doga niemieckiego były dawne bullenbeissery, psy używane do nagonki i polowań na dziki. Średniowieczne łowy na zdolną do obrony dziką zwierzynę wymagały dużej liczby psów i sfora właściciela, który jako jedyny miał prawo do polowania, uzupełniana była bezustannie psami wiejskimi. W ten sposób bullenbeisser (pies pilnujący) i pies do polowania na dziki mogły z dużym prawdopodobieństwem pochodzić od tych samych rodziców. Słowo „Rüde” (pies-samiec), którym w języku niemieckim określano te psy, nie odnosiło się do płci, lecz znaczyło po prostu „duży pies myśliwski”. Nazwa bullenbeisser wskazuje na to, że przez handlarzy bydłem i rzeźników używany był on do zaganiania i pilnowania stad. Ten duży pies (do 75 cm wysokości w kłębie) opisywany jest najczęściej jako płowy, popielatoszary lub czarny. Do roku 1866 sfora takich psów hodowana była podobno w czystej linii na dworze heskim. Wszystkie psy pochodzące z dworu heskiego były maści żółtej. Do polowania przycinano im uszy, tak aby dzikie zwierzę miało mniej możliwości chwytu za nie i ataku. Istnieje wiele teorii na temat pochodzenia dogów niemieckich. Istniały trzy typy psów, najlepsze zwano „nadwornymi”, drugie w kolejności „przybocznymi”, a wszystkie pozostałe „angielskimi”. Psa nadwornego rozpoznawało się po złotej, a psa przybocznego po srebrnej obroży. Obroże były najczęściej wyściełane aksamitem i bogato zdobione. Ludzie szlacheckiego urodzenia kazali malować swoje portrety wraz z psami. Tak więc na obrazach Rubensa, Snydersa, van Dycka i ich uczniów rozpoznać możemy psy dogowate.

Jakie właściwości użytkowe ma ta rasa?
W obecnym czasie dogi niemieckie są przede wszystkim psami towarzyszącymi, ale nie należy zapominać, że są to psy obronne i doskonale się do tego nadają. Typowy dog to pies przyjacielski, kochający swych właścicieli i oddany im. Wobec obcych może wykazywać rezerwę. Celem hodowli jest pies pewny siebie, nieustraszony, łatwy do ułożenia, łagodny i rodzinny, o wysokiej odporności na prowokacje i pozbawiony agresji.

Czy ta rasa nadaje się dla każdego?
Zdecydowanie nie dla każdego! Właściciel doga powinien być konsekwentnym i odpowiedzialnym człowiekiem, który chce mieć w psie przyjaciela na całe życie. Aby dog był spokojnym i zrównoważonym towarzyszem, jak każdy molos powinien być od szczeniaka wychowywany i szkolony, a nie pozostawiony sam sobie. Dogi szybko rosną, a ponieważ są bardzo inteligentne, uczą się robić co im wygodne. Przy braku konsekwencji ze strony właściciela mamy potem 60 kg „maleństwo”, które nadal jest szczenięciem, bo ma przecież dopiero 8 miesięcy. Robi co chce, śpi na łóżku, obgryza fotele, ślini się na widok jedzenia na stole lub po prostu bierze sobie to, na co ma ochotę, goni psy i ludzi na spacerach lub szczeka na gości. Należy chronić naszego wielkiego i jeszcze nie do końca ukształtowanego szczeniaka od złych nawyków.

Jak socjalizujecie szczenięta?
Poza oczywistym odchowaniem i socjalizowaniem szczeniąt w domu z rodziną i innymi zwierzakami, przede wszystkim kładziemy nacisk na prawidłowe żywienie, odrobaczanie, szczepienia. Edukujemy przyszłych właścicieli, jak ważnym elementem prawidłowego rozwoju w przypadku tak szybko rosnącego psa jest zapewnienie mu wysokiej jakości,  łatwostrawnego pokarmu w odpowiednich porcjach, podawanych 2-3 razy dziennie oraz zapewnienia mu odpowiedniej dawki ruchu na odpowiednim podłożu i bez forsowania go. Należy pamiętać, że zakup szczenięcia z renomowanej hodowli to jedynie 50% sukcesu, a od tego jak będziemy go żywić i prowadzić w pierwszym roku życia zależy jego forma, zdrowie, wygląd i zachowanie w przyszłości.