Artykuły

dr n. wet.
Aleksandra Ledwoń

---

Nimfa jest papugą inteligentną, ale nie specjalnie gadającą, choć nieraz udaje się ją nauczyć kilku słów lub melodyjek. Jeśli mamy ambitne plany posiadania gadającego ptaka, wówczas jest to nie najlepszy wybór. Pamiętajmy jednak, że nimfa to gatunek najczęściej polecany dla hodowców – amatorów, bo inne bywają znacznie bardziej kłopotliwe w utrzymaniu.
Na pytania odpowiada dr n. wet. Aleksandra Ledwoń z Katedry Patologii i Diagnostyki Weterynaryjnej SGGW, przyjmuje w Klinice Małych Zwierząt w Warszawie.

O czym powinniśmy wiedzieć zanim zdecydujemy się na posiadanie papugi w domu?
Po pierwsze, decyzja o przyjęciu do domu zwierzęcia powinna być dokładnie przemyślana. Musimy zdawać sobie sprawę, że zwierzęta, 
w tym także papugi, wymagają przez wiele lat codziennej opieki (w przypadku nimf nawet do 30 lat). Po drugie, należy wziąć pod uwagę fakt, że aby utrzymać papugę w zdrowiu, musimy dostarczać jej jak najlepszej karmy, zapewnić właściwą dawkę ruchu oraz rozrywki. Wiąże się to nie tylko z nakładami finansowymi, ale także odpowiednią ilością poświęconego dla niej czasu.
Najważniejszą jednak informacją dla przyszłego właściciela papugi powinna być ta, że nimfy, podobnie jak większość papug, to zwierzęta stadne. Zatem nie zapewnienie nimfie stałego towarzystwa człowieka lub innych ptaków jest niedopuszczalne. Z zakupu nimfy i każdego innego małego ptaka, powinni zrezygnować również właściciele kotów i fretek.

Czym należy się kierować w wyborze konkretnego osobnika?
Przede wszystkim musimy wziąć pod uwagę wiek papugi. Im młodsza papuga, tym łatwiej ją oswoić. Nimfy można odłączyć od rodziców lub przestać karmić ręcznie, gdy osiągną wiek 7-11 tygodni. Nie bez znaczenia jest także sposób, w jaki nimfa była wychowywana jako pisklę. Jeśli ptak był karmiony przez człowieka, staje się tzw. „imprintem”. Oznacza to, że zachodzi zjawisko „wdrukowania”, polegające na tym, że papuga uważa człowieka za swój gatunek. Niektóre osoby bardzo cenią sobie takie ptaki, ponieważ papużki nie czują strachu przed człowiekiem, traktując go jako swojego partnera. Dlatego „imprinty” polecałabym osobom, które praktycznie stale przebywają w domu. Ptaki odchowane przez naturalnych rodziców również można oswoić, ale jest to trudniejsze i w niektórych przypadkach może się to do końca nie udać. Tak więc jeśli nie przebywamy bez przerwy w domu, lepiej zakupmy co najmniej dwa osobniki, aby mogły stanowić dla siebie towarzystwo.
Istotna jest także płeć. Warto wiedzieć, że samce mogą czasem wykazywać agresję, szczególnie 
w stosunku do dzieci. Natomiast u samic może występować zjawisko zbyt częstego składania jaj.
Przy zakupie zwracajmy też uwagę na barwę upierzenia. Należy pamiętać, że ptaki u których występują mutacje barwne, na przykład lutino, częściej chorują i żyją statystycznie krócej od tych, które tych mutacji nie mają.
Poza tym warto wybrać ptaka o kompletnym 
i zadbanym upierzeniu, czystych piórach w okolicy kloaki, o dobrej kondycji (dobrze rozwinięte mięśnie piersiowe) a także o „bystrym oku”. Istotne jest to, aby ptak żywo reagował na otoczenie. Nozdrza ptaka powinny być czyste, łapki bez strupów i odleżyn. Zwróćmy również uwagę na wygląd kału i moczanów.

Co powinniśmy zapewnić nimfie, by czuła się 
u nas dobrze?
Przed zakupem papugi należy zaopatrzyć się 
w poradnik chowu i przeczytać go, aby nie popełniać podstawowych błędów.
Dla nimfy warto przygotować dużą klatkę lub wolierę wyposażoną w drążki (najlepiej z naturalnych gałęzi). Ptak powinien w klatce swobodnie rozpościerać skrzydła w obydwu kierunkach i móc przelatywać z drążka na drążek. Nie są zalecane klatki tzw. okrągłe ze względu na bardzo ograniczone możliwości poruszania się w nich oraz układ prętów, utrudniający wspinanie się po ściankach klatki. Nie polecam również prowadzenia 
tzw. otwartego chowu, ponieważ ptak fruwający 
i spacerujący po mieszkaniu urządzonym dla ludzi jest narażony na wiele przykrych niespodzianek. Niebezpieczne dla papug są np. opary kuchenne czy domowe drapieżniki (szczególnie koty). Zdarza się również, że ptaki wydziobują i zjadają ołowiane obciążniki z firanek, co jest przyczyną najczęściej śmiertelnych zatruć.
Klatkę trzeba ustawić w takim miejscu, aby ptak czuł się w niej bezpiecznie, a więc musi być umiejscowiona odpowiednio wysoko, a przynajmniej jeden z jej boków powinien przylegać do ściany. Klatka nie powinna stać w oknie, na telewizorze 
i w kuchni.
Ptaki boją się hałasu, mimo iż same potrafią dość głośno krzyczeć, szczególnie gdy coś im nie odpowiada lub domagają się uwagi ze strony właściciela. Poza tym nie można narażać papug na przeciągi i dym papierosowy.
Ptakom utrzymywanym pojedynczo dobrze jest zamontować w klatce lub wolierze, specjalnie przystosowane dla nich, zabawki.