Artykuły

Choroby narządu ruchu u psów

7e7dcb6e8d4e9207c7443a41189563c6pnr0910.jpg
Dr n. wet.
Roman Fabisz

Choroby narządu ruchu to szeroki temat. Często mówiąc o tych dolegliwościach mamy na myśli choroby układu kostno-
stawowego wraz z torebkami stawowymi 
i więzadłami. A przecież narząd ruchu to również mięśnie wraz z unerwieniem 
i unaczynieniem.
Na pytania odpowiada dr n. wet. Roman Fabisz, specjalista chirurg z kliniki weterynaryjnej w Chorzowie.

Psy jakich ras mają predyspozycje do wystąpienia chorób narządu ruchu?
Predysponowane są w zasadzie wszystkie duże psy, rasowe i mieszańce. W naszym kraju, ze względu na liczebność populacji, najwięcej dysplazji wykrywa się u owczarków niemieckich oraz labradorów i golden retrieverów. U ras dużych i olbrzymich możemy spotkać się z osteochondrozą. Dotyczy ona najczęściej stawu barkowego, czasem łokciowego. Inną dolegliwością częstą u dużych psów jest zerwanie więzadła krzyżowego w stawie kolanowym (najczęściej przedniego). Natomiast małe rasy, takie jak: yorki, chihuahua czy pinczery miniaturowe, mogą chorować na aseptyczną martwicę głowy kości udowej lub nawykowe zwichnięcie rzepki.

Jakie badania diagnostyczne wykonuje się w okresie szczenięcym, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia takich problemów?
Niestety, nie wszystkie choroby można wykryć na wczesnym etapie ich rozwoju. Kiedy pies zaczyna kuleć, konieczne jest wykonanie badania klinicznego poprzedzonego dokładnym wywiadem z właścicielem (to na jego informacjach bazuje lekarz szukając przyczyny choroby), a zakończonego badaniem obrazowym (RTG, tomograf komputerowy, rezonans magnetyczny). W przypadku dysplazji warto wykonać wstępne badanie w kierunku jej rozpoznania między 18. a 20. tygodniem życia zwierzaka. Można już wtedy dość precyzyjnie rokować odnośnie rozwoju stawów, a w przypadku złego rokowania rozważyć konieczność interwencji chirurgicznej.

Jakie metody leczenia stosuje się przy dysplazji stawów?
Metody stosowane w leczeniu dysplazji zależą od stopnia jej zaawansowania oraz wieku zwierzęcia. Stosuje się takie zabiegi, jak korekta mięśni przywodzicieli (metoda PIN), potrójna osteotomia miednicy, usunięcie głowy kości udowej. Sporadycznie są już 
w Polsce wykonywane zabiegi wszczepienia endoprotezy stawu biodrowego. Sam zabieg to jednak nie wszystko. Później potrzebna jest dobra rehabilitacja, czasem połączona z fizykoterapią, a także duża czujność ze strony właściciela, aby wychwycić jakiekolwiek nieprawidłowości oraz stały nadzór lekarski. 
W leczeniu istotne jest także podawanie prawidłowo zbilansowanej diety, zawierającej odpowiednie ilości mikroelementów: wapnia, fosforu i magnezu oraz witamin D3, E i A, a także preparatów zawierających glukozaminę i chondroitynę.